Υλικό πλούτο και την ευτυχία

Η οικονομική ανάπτυξη είναι η θρησκεία του σύγχρονου κόσμου, το ελιξίριο που να διευκολύνει τον πόνο των συγκρούσεων, την υπόσχεση αορίστου προόδου. Είναι η λύση στο αιώνιο ανησυχίες μας για να μην πάρει ό, τι δεν έχουμε. Και όμως, τουλάχιστον στη Δύση, το μοντέλο ανάπτυξης είναι τώρα τόσο φευγαλέα όσο Προυστ Albertine Simonet: έρχονται και φεύγουν, με προτομές παρακάτω βραχίονες και βραχίονες μετά από προτομές, ενώ ένα ιδανικό κόσμο σταθερή, χωρίς αποκλεισμούς, μακροχρόνια ανάπτυξη ξεθωριάζει.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 80 τοις εκατό του πληθυσμού έχει δει καμία αύξηση της αγοραστικής δύναμης κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών. Στη Γαλλία, η ετήσια αύξηση του κατά κεφαλήν μειώθηκε σταθερά από το 3 τοις εκατό το 1970 σε λιγότερο από το μηδέν το 2013. Εν τω μεταξύ, η πολιτική τάξη έχει flummoxed από στασιμότητα, έναν δισταγμό που έχει ανοίξει τις πόρτες σε λαϊκιστές διαφόρων ρίγες. Αλλά στην απελπισμένη αναζήτηση για αποδιοπομπαίους τράγους, η Δύση φούστες το βασικό ερώτημα: Τι θα συμβεί αν η αναζήτηση μας για ατέρμονη οικονομική ανάπτυξη έχει γίνει μια οφθαλμαπάτη; Θα βρούμε τον κατάλληλο αντικαταστάτη για το σύστημα, ή να βυθιστεί στην απελπισία και τη βία;

John Maynard Keynes, γράφοντας κατά την έναρξη της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930, προειδοποίησε misdiagnosing την κατάσταση. Στο περίφημο άρθρο του «οικονομικές δυνατότητες των εγγονών μας», δήλωσε ότι μια περίοδος εξαιρετικής ευημερίας ήταν στο χέρι και ότι «οικονομικό πρόβλημα» του κόσμου σύντομα θα επιλυθεί - όπως ακριβώς, στο προηγούμενο αιώνα, ισχυρή ανάπτυξη και την ασφάλεια των τροφίμων έφθασαν σε ένα κύμα της τεχνολογικής καινοτομίας. Για να πιέζω ό, τι μπορούμε από το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, είπε, ο κόσμος πρέπει να αναιρεθεί η απληστία και ο φόβος, ξεπερασμένα χαρακτηριστικά μιας περασμένης εποχής της δυστυχίας. Αντ 'αυτού, πρέπει να μάθουμε να απολαύσετε τον εαυτό μας - και πάνω απ' όλα να καταναλώνουν, χωρίς περιορισμούς και χωρίς να ανησυχείτε για το αύριο. Τελικά, ο Κέινς πίστευε ότι θα καταλήγουν να εργάζονται μόνο τρεις ώρες την ημέρα και μετά από στροφή προς τα πραγματικά σημαντικά καθήκοντα της τέχνης, του πολιτισμού και της θρησκείας.