Materiële rijkdom en geluk

De economische groei is de religie van de moderne wereld, het elixer dat de pijn van de conflicten, de belofte van onbepaalde vooruitgang vergemakkelijkt. Het is de oplossing voor onze vaste plant zorgen over het niet krijgen wat we niet hebben. En toch, in ieder geval in het Westen, het groeimodel is nu net zo vluchtig als Proust Albertine Simonet: Komen en gaan, met bustes volgende gieken en gieken volgende bustes, terwijl een ideale wereld van gestage, inclusieve, duurzame groei verdwijnt.

In de Verenigde Staten, heeft 80 procent van de bevolking geen groei van de koopkracht van de afgelopen 30 jaar gezien. In Frankrijk heeft de jaarlijkse groei per hoofd van de bevolking gestaag gedaald van 3 procent in de jaren 1970 tot minder dan nul in 2013. In de tussentijd heeft de politieke klasse is perplex door stagnatie, een aarzeling dat de deuren naar populisten van de verschillende strepen heeft geopend. Maar in zijn wanhopige zoektocht naar zondebokken, het Westen rokken de belangrijkste vraag: Wat zou er gebeuren als onze zoektocht naar eindeloze economische groei een fata morgana is geworden? Zouden we het vinden van een geschikte vervanger voor het systeem, of zinken in wanhoop en geweld?

John Maynard Keynes, het schrijven van bij het begin van de economische crisis van de jaren 1930, waarschuwde misdiagnosing de situatie. In zijn beroemde artikel "Economische Mogelijkheden voor onze kleinkinderen," Hij verklaarde dat een periode van uitzonderlijke welvaart was bij de hand en dat 's werelds "economisch probleem" snel zou worden opgelost - net zoals in de vorige eeuw, een sterke groei en voedselveiligheid kwam op een golf van technische innovatie. Om alles wat we kunnen uit de economische groeimodel wringen, zei hij, moet de wereld opzij hebzucht en angst, verouderde kenmerken van een vervlogen tijdperk van ellende te stellen. In plaats daarvan moeten we leren om onszelf te genieten - en vooral te consumeren, zonder terughoudendheid en zonder zorgen over morgen. Uiteindelijk Keynes geloofde dat we zouden uiteindelijk alleen werken drie uur per dag en na de bocht naar de werkelijk belangrijke taken van kunst, cultuur en religie.