Er is geen Canterbury waarlijk

Onze tolereren vermogen is inderdaad ver buiten onze verbeelding. Maar niet tot het criticalmoment zullen we beseffen ons potentieel gedogen vermogen. 

Er was een vrouw op het platteland, die trouwde op de leeftijd van 18 en moest escapewith haar twee dochters en een zoon waar ze kon op 26-jarige leeftijd als gevolg van de invasie van de Japanesearmy's. Veel mensen in het dorp op dat moment kon het lijden van zijn afugitive niet verdragen en wilde zelfmoord te plegen. Nadat ze wisten, zou ze komen aan degenen peopleand hen verzacht door te zeggen: "Doe dat dom ding niet. Er zijn geen dergelijke tegenslagen die niet wecould overwinnen. De Japanse legers zijn gebonden aan worden verijdeld op een dag! "

Tot slot drong ze tot de dag waarop alle Japanse legers uit China.Nonetheless werden geschopt, haar zoon stierf aan de ziekte zonder voldoende medicijnen en voeding in die dagen ofhardships. Haar man, na het kennen van de dood van zijn zoon, lag in bed voor twee dagen withouteating en iets te drinken. Ze gescheurd aan haar man en zei: "We hebben een zware lot, maar hoe hard ons leven zal zijn, moeten we ook blijven bestaan. Hoewel onze zoon is overleden, kunnen we een ander hebben. Er zijn geen dergelijke tegenslagen die we niet kunnen overwinnen. "

Na de geboorte van de tweede zoon, haar man stierf aan oedeem, die bijna blies haar away.But uiteindelijk, ze hersteld en knuffelde de drie jonge kinderen, te zeggen: "Mijn liefjes, wees niet bang te voelen. Je hebt me nog steeds, je lieve mama! "

Het kostte haar moeizame inspanningen om haar kinderen te verwekken en het leven van haar familie was gettingbetter en beter. Twee dochters waren getrouwd en zo was zijn zoon eindelijk. Ze zei tegen everyoneshe voldaan: 'Kijk! Wat ik zei is volkomen gelijk. Er zijn geen dergelijke tegenslagen die we konden notovercome! Mijn leven is zo blij nu! "Ze werd geleidelijk veroudering en kon niet de boerderij workany meer te doen. Dus bleef ze thuis en deed wat stiksels werk.
Toch is de hemel leken te noaffection aan haar, die een ruwe life.She had ondergaan, kreeg haar been per ongeluk gebroken toen ze haar kleinzoon wasnursing tonen. Door haar hoge leeftijd die grote risico poseda om haar operatie, had ze niet receiveoperation en moest in bed liggen de hele dag lang. Herchildren alle riep zwaar, terwijl ze alleen maar gezegd, "Whydo je huilen? Ik ben nog in leven. "

Hoewel ze niet kon opstaan ​​uit bed, ze niet klagen over iets en anybody.Instead, ze zat op het bed en deed wat stiksels werk. Ze had geleerd sjaals weven, borduren, ambachten maken, enz. Al haar buren sprak zeer van haar vaardigheden en kwam tot fromher leren.

Ze woonde tot 86. Voordat ze ging naar de hemel, zei ze tegen haar kinderen, "Jullie moeten leven toyour best. Er zijn geen dergelijke tegenslagen die we niet konden overwinnen! "

We zullen alleen maar om onze eigen ijzeren wil en een sterke gedogen vermogen te realiseren na het krijgen van strickenheavily. Daarom, ongeacht wat je last hebt van nu, niet alleen maar klagen aboutthe oneerlijkheid van ons lot en onderhouden low-spirited de hele tijd. Er zijn geen suchsetbacks dat we niet konden overwinnen. Alleen degenen die geen vertrouwen en moed toovercome tegenslagen moeten worden overwonnen eindelijk!