Ik wou dat ik kon geloven

door C. Day Lewis

"De beste gebrek aan alle overtuiging,
Terwijl de ergste zijn vol passie intesity. "

Die twee lijnen van Yeats voor mij een samenvatting van de zaak in haar huidige vorm als de zeer currencyof geloof lijkt ontaard. Ik groeide op in de christelijke kerk. Later geloofde dat ik voor een whilethat communisme bood de beste hoop voor deze wereld. Ik erken de noodzaak van geloof, maar Icannot vergeten hoe door de eeuwen heen hebben grote religies zijn aangetast door fanatisme anddogmatism, door onverdraagzaamheid en wreedheid, door de intellectuele oneerlijkheid, de dwaasheid, thecrankiness of het opportunisme van hun aanhangers.

Heb ik geen geloof helemaal niet, dan? Het geloof is het ding in de kern van je, het sediment dat overblijft whenhopes en illusies worden afgevoerd. slechts een lopen schaduw - het ding waarvoor u een offer te brengen becausewithout het zou niets zijn. Ik weet wat mijn eigen kern. Iwould in laatste instantie te offeren enige menselijke relatie, een of andere manier van het leven om het zoeken fortruth die mijn gedicht produceert. Ik weet dat er zware strijd tegen elk gedicht dat ik schrijf survivingafter mijn dood. Ik realiseer me dat het schrijven van poëzie lijkt de meest belachelijk nutteloze ding Aman kan doen vandaag. Toch is het juist op zulke momenten van crisis dat ieder mens ontdekt orrediscovers wat hij waardeert het meest. instinct mijn dichter om iets te maken komt moststrongly dan, zodat ik vrees, twijfel, zelfs wanhoop zo creatief stimuli gebruiken. Daarbij iFeel mijn verwantschap met de mensheid, met de gewone man, die op zijn werk doet draagt ​​tot thebomb valt of de zee sluit over hem heen. Uitoefent omwille van zijn geweten, echter onverstaanbaar, thatthis is het beste wat hij kan doen.

Maar de dichter is meer geluk dan de leek, want zijn werk is altijd een vakantie. Inderdaad, het is dus net-godsdienstig vakantie die hij weinig behoefte aan een religieus geloof kan voelen, maar omdat het altijd tryingto voorbij het triviale en de voorbijgaande of om deze te openbaren als afbeeldingen van de essentiële en thepermanent, poëzie is op zijn minst een soort spirituele activiteit.

Mannen moeten een religieuze overtuiging zinvol uit het leven. Ik wou dat ik had zo'n geloof mijzelf, maar anycreed van mij zou zijn bezaaid met verwarring en reserveringen. Maar toen ik apoem schrijf ik ben op zoek naar zin te maken uit het leven. En net nu en dan mijn ervaring composesand transmuteert zichzelf in een gedicht dat mij iets wat ik niet wist dat ik wist dat vertelt.

Dus voor mij de dwang van de poëzie is het teken van een geloof, niet minder reëel voor beingunformulated ... een geloof dat mannen moeten genieten van het leven, het leven te ontdekken, het leven te verbeteren. Elke zo goed hecan. En dat ik deze dingen best zullen doen door het beoefenen van de poëzie.