MacArthur: όνειρο με θωρακισμένα ιππικό

Οι σκιές επιμήκυνση για μένα. Εδώ είναι το λυκόφως. Μέρες μου παλιά έχουν εξαφανιστεί, τόνο και απόχρωση. Αυτοί έχουν φύγει τρεμοσβήνει μέσα από τα όνειρα του πράγματα που ήταν. Η μνήμη τους είναι ένα θαυμαστό ομορφιάς, ποτισμένα με δάκρυα, και έπεισε και χάιδευε τα χαμόγελα του χθες. Ακούω τα μάταια, αλλά με διψασμένος αυτιά, για τη φαντασμάτων μελωδία της λιποθυμίας Σωληνάκι φυσώντας εγερτήριο, της στιγμής τύμπανα ξυλοδαρμό το μακρύ ρολό. Στα όνειρά μου ακούω πάλι τη συντριβή των όπλων, την κουδουνίστρα του musketry, το παράξενο, πένθιμη mutter στο πεδίο της μάχης. 

Αλλά το βράδυ από τη μνήμη μου, πάντα επανέλθω στο Γουέστ Πόιντ. Πάντα υπάρχει ηχώ και αντηχεί ξανά: καθήκον, τιμήν, χώρα. Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί μου τελική ονομαστική κλήση με εσάς, αλλά θέλω να ξέρεις ότι όταν σταυρό του ποταμού Τελευταία συνειδητή σκέψεις μου θα του το σώμα και το σώμα, και η
Σώμα των Πεζοναυτών.