MacArthur: droom om gepantserde cavalerie

De schaduwen zijn verlenging voor mij. De schemering is hier. Mijn dagen van weleer zijn verdwenen, Toon en tint. Ze hebben door middel van de dromen van dingen die waren gegaan lichtpuntje. Hun geheugen is een van de wonderlijke schoonheid, gedrenkt door tranen, overgehaald en gestreeld door de glimlach van gisteren. Ik luister tevergeefs, maar met dorst oren, voor de middernachtelijk melodie van zwakke bugles waait reveille, van ver trommels de lange worp. In mijn dromen hoor ik weer de crash van geweren, de rammelaar van musketry, de vreemde, treurige mutter van het slagveld. 

Maar de avond van mijn geheugen, altijd kom ik terug bij West Point. Altijd er echo's en opnieuw een echo: plicht, eer, land. Vandaag is mijn laatste hoofdelijke met u, maar ik wil dat je weet dat wanneer ik de rivier oversteken mijn laatste bewuste gedachten van het Corps en het Corps zullen, en de
Corps.