Als een schrijver schrijft zijn eigen leven

Het tankstation dichtstbijzijnde mijn huis gebeurt er met een stripclub geconfronteerd. Het is blijkbaar een zeer succesvolle strip club, als ze zouden kunnen veroorloven om een ​​LCD-scherm op hun dak die zichtbaar is vanaf het ruimtestation zou kunnen installeren. Het is zeker zichtbaar vanaf het tankstation. Op een gegeven moment zal mijn ogen drift omhoog terwijl pompen gas, en er zal een een-verhaal beeld van een jonge vrouw in een bepaalde fase van bijna-uitkleden zijn.

Zoals ik vanochtend kreeg wat gas, vroeg ik me voor het eerst wat een vrouw pompen gas dacht toen ze keek naar dat scherm. Hoewel het zou afhangen van de vrouw, dacht ik. Een vrouw die had ooit een exotische danseres zichzelf zou zeker kijken naar dat het anders is dan een katholieke non geweest.

Het beeld zou anders aan ieder van ons te kijken. En als ik zeg er anders uit, ik bedoel we zouden zien wat neerkomt op een ander beeld. Want terwijl de jonge vrouw pose en kledij die ik zie zijn identiek aan de houding en kleding dat elke andere man, vrouw en kind ziet, het verhaal dat het vertelt me ​​is uniek verteld door mij, door mijn eigen ideeën over vrouwen en reclame en misschien zelfs benzinestations.

Het beeld is niets; het verhaal is alles. Goed om te onthouden als je een schrijver bent. Schrijvers niet over de feiten te melden. Het feit dat er een strip club met een gigantische LCD-scherm laaiend bijna naakt voor iedereen te zien betekent niets in de werkelijkheid. Alles wat ooit erom wat iemand gelooft als ze kijken op het. Wat iemand gelooft is het terrein van de verteller.

En trouwens, het is het enige terrein van de verteller. Verhalenvertellers, of ze nu bewust zijn of niet, wil de werkelijkheid veranderen. We zijn niet zo geïnteresseerd in het veranderen van het beeld dat knippert op het grote LCD-scherm van de wereld. Meestal is dat buiten onze controle. We konden marcheren, of protest, of vul petities het scherm veranderd te krijgen, maar het is sneller, uiteindelijk, om onszelf een verhaal over wat we daar te zien vertellen.

Ik soms vergeet ik moet macht om dat verhaal te veranderen. Mijn geest drijft als werkeloos van gedachte naar gedachte als mijn ogen drift van benzinepomp naar pinup. Wat gebeurt er in deze uitwisseling tussen de wereld waar ik naar kijk en het verhaal vertel ik kan zo snel gebeuren, kan dus gewone zijn, dat ik bijhouden wie vertelt het verhaal dat ik hoor kan verliezen. Op het moment dat ik me herinner, het moment dat ik zie mijn geest als een blanco pagina waarop mijn leven te schrijven, ik ben de auteur nog een keer, en mijn leven is van mij weer.