Geld maakt niet gelukkig, misschien tijd kan

Toen we op vakantie in verre locaties, mensen vinden vaak dat moment beweegt heel anders dan in de plaatsen waar ze gewend zijn. In de tropen, vestigen we in de groeven van "island time" en te ontspannen dankzij een meer ontspannen ritme. Een reis naar een grote stad kan laten ons opgewonden, maar ook afgevoerd door de energetische gezoem van het leven daar.

De verschillende snelheden waarmee de verschillende gemeenschappen lijken ook te worden aangesloten op andere culturele kenmerken. Robert Levine en zijn collega's hebben de snelheid van het leven onderzocht in steden over de hele wereld en in de VS In een serie experimenten ze gemeten hoe snel eenzame voetgangers in een centrum van de kern betrekking op een afstand van 60 voet (let daarbij goed op degenen die zijn uiteraard uit te sluiten window shopping), getimed hoe lang het duurde om een ​​eenvoudige commerciële transactie te voltooien, en nam de nauwkeurigheid van willekeurig geselecteerde klokken in de binnenstad business area. Zij vonden dat plaatsen met een snellere tempo van het leven had ook meer robuuste economieën (zoals gemeten door het BBP per hoofd van de bevolking, de gemiddelde koopkracht, en de gemiddelde calorie-inname), en dat de mensen in de grotere steden de neiging om sneller dan die in minder bevolkte gebieden te verplaatsen. Zij vonden ook waarheid aan het stereotype dat mensen minder snel in de warmere plekken te verplaatsen.

Dus zoals je zou verwachten, zijn snel bewegende mensen geassocieerd met snel bewegende economieën. Maar is die sneller het leven vertalen in meer geluk? In sneller plaatsen (in het bijzonder, economisch ontwikkelde gebieden van Noord-Amerika, West-Europa en Azië), de mensen waren meer kans om te roken, minder kans om de tijd om vreemdelingen in nood te helpen te nemen, en meer kans van coronaire hartziekte te sterven. Toch Levine en zijn collega's vinden dat de bewoners in een snellere plaatsen de neiging om het gevoel enigszins gelukkiger zijn met hun leven dan degenen die in langzamere plaatsen gewoond te melden. Een stad tempo van het leven was inderdaad "significant gerelateerd" om de fysieke, sociale en psychologische welzijn van haar inwoners.

Misschien is de hogere gerapporteerde tarieven van geluk weerspiegelen eenvoudigweg het feit dat sneller plaatsen hebben meer robuuste economieën. Maar de relatie tussen inkomen en gerapporteerd geluk is verre van duidelijk. Volgens de "Easterlin-paradox '(genoemd naar de econoom Richard Easterlin), zodra de mensen genoeg geld hebben om hun basisbehoeften te voorzien, met meer geld is niet noodzakelijk gecorreleerd is met hogere zelf-gerapporteerde geluk. beweringen Easterlin zijn omstreden en niet algemeen aanvaard; zelfs als zijn theorie klopt, misschien rijkere landen gelukkiger totale zijn als zij beantwoorden aan de basisbehoeften om meer van hun volk. In ieder geval, het huidige debat geeft aan dat we moeten voorzichtig zijn bij het maken van verbindingen tussen geluk en de algemene economische factoren.

Tussen individuen in een samenleving, drukte-of het gevoel van drukte-lijkt een belangrijke factor in welzijn. Dat gevoel van drukte-of met een veel te doen en te weinig tijd om te doen itis vaak geassocieerd met stress en angst. Maar in vele contexten zijn "bezet" is kenteken van eer: Drukke ouders worden gezien als toegewijd aan hun kinderen welzijn, moet de drukke makelaar te sluiten veel van de verkoop, en de drukke advocaat kan een premie uurtarief in rekening brengen. In de Amerikaanse studies, de gelukkigste mensen gemeld dat ze bezig waren, in de zin dat ze weinig meer dan tijd, maar toch voelde niet gehaast. Net als grote-stadsbewoners, leken ze te gedijen in een sneller tempo.

werk Levine's roept de intrigerende mogelijkheid dat een individu gevoelens over hun gebruik van de tijd zo veel of meer bij te dragen aan hun geluk net als de economie. Nu is de grote uitdaging is om uit te zoeken welke manier de causale keten werken: Heeft het gevoel van actieve, maar niet gehaast, bijdragen aan geluk? Of heeft geluk mensen in staat stellen om hun gebruik van de tijd op een positieve manier waar te nemen?